Πριν πολλά πολλά χρόνια, όταν όλα ξεκινούσαν και ακόμα και οι πλανήτες, τα αστέρια και σχεδόν όλα τα παλιά πράγματα ήταν τόσο μικρούλια που πήγαιναν σχολείο, υπήρχε μία τάξη φοβερή, που ήταν η αγαπημένη των δασκάλων, γιατί ήταν η πιο χαρούμενη! Στα θρανία της κάθονταν ζωηρά και ενθουσιασμένα τα χρώματα! Από το Άσπρο και το Μαύρο, ως το Κόκκινο, το Μπλέ, το Κίτρινο και όλα τα υπόλοιπα μελετούσαν και προετοιμάζονταν να γίνουν χρώματα φανταστικά, όταν θα μεγάλωναν.
Μία μέρα ξέσπασε ένα φοβερό μπέρδεμα στον ουρανό. Τα σύννεφα έκαναν τις ασκήσεις τους για να φτιάξουν τις πρώτες βροχές, αλλά βρέθηκαν να βρέχουν τόσο πολύ, που έφτιαξαν μία τρομακτική καταιγίδα, τόσο τρομακτική που, ακόμα και όταν τελείωσε, όλοι έμειναν στενοχωρημένοι και κακόκεφοι. Ακόμα και όταν ο Ήλιος έκανε την εμφάνισή του δεν κατάφερε να κάνει τον κόσμο να χαμογελάσει.
Η μόνη λύση ήταν να καταφύγουν στα άτακτα και παιχνιδιάρικα χρώματα, αν και, ως τα πιο μικρά, μπορεί να μην ήταν ακόμη προετοιμασμένα. Έτρεξαν, γρήγορα στην τάξη τους να τα ψάξουν. Ήταν πολύ πρωί και ως συνήθως, το Άσπρο και το Μαύρο έκαναν κοπάνα, αλλά δεν υπήρχε χρόνος να τους περιμένουν. Έπρεπε να κάνουν κάτι άμεσα, γι' αυτό βγήκαν βιαστικά για να ανέβουν στον ουρανό, να φτάσουν στα σύννεφα, τα οποία και ήταν πολύ μετανιωμένα και λυπημένα για το συμβάν.
Στο δρόμο για τον ουρανό, κάθε χρώμα άφηνε ένα λαμπερό αποτύπωμα, και έτσι όπως έτρεχαν μπουλούκι, ο συνδυασμός όλων έδινε ένα τόσο θεαματικό και εντυπωσιακό αποτέλεσμα, που άρχισαν όλοι να χειροκροτάνε και η χαρά επανήλθε μαζικά! Τα χρώματα περήφανα που τους ζητήθηκε να γίνουν επίσημα οι βοηθοί του Ήλιου, δέχτηκαν από τότε και στο εξής να φτιάχνουν το θεαματικό ουράνιο τόξο τους κάθε φορά που τα σύννεφα θα το παράκαναν με τις βροχές τους.
Το Άσπρο και το Μαύρο έφτασαν στην τάξη λίγο αργότερα και δεν βρήκαν κανέναν. Άκουσαν τη φασαρία απ' έξω, πήγαν να δουν τι γίνεται και βρήκαν τους πάντες να δίνουν συγχαρητήρια στα υπόλοιπα χρώματα, και να τους επαινούν για τη θεαματική και κεφάτη παράστασή τους. Το Άσπρο και το Μαύρο, αν και μέχρι πρότινως ήταν εκείνα που κατείχαν τον τίτλο των πιο ζωηρών μέσα στην τάξη, ντράπηκαν να μιλήσουν ή να ζητήσουν από τους συμμαθητές τους να τους επιτρέψουν να πάρουν μέρος στη μεγάλη ανακάλυψη.
Από τότε, όμως, έβαλαν τα δυνατά τους, να είναι συνεπείς και υπεύθυνοι. Και το κατάφεραν τόσο καλά, που πια δεν τους απασχολεί που δεν παίρνουν μέρος στο ουράνιο τόξο. Τώρα πια είναι τα πιο σημαντικά και τα πιο σοβαρά χρώματα και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα χωρίς αυτά.
Μία μέρα ξέσπασε ένα φοβερό μπέρδεμα στον ουρανό. Τα σύννεφα έκαναν τις ασκήσεις τους για να φτιάξουν τις πρώτες βροχές, αλλά βρέθηκαν να βρέχουν τόσο πολύ, που έφτιαξαν μία τρομακτική καταιγίδα, τόσο τρομακτική που, ακόμα και όταν τελείωσε, όλοι έμειναν στενοχωρημένοι και κακόκεφοι. Ακόμα και όταν ο Ήλιος έκανε την εμφάνισή του δεν κατάφερε να κάνει τον κόσμο να χαμογελάσει.
Η μόνη λύση ήταν να καταφύγουν στα άτακτα και παιχνιδιάρικα χρώματα, αν και, ως τα πιο μικρά, μπορεί να μην ήταν ακόμη προετοιμασμένα. Έτρεξαν, γρήγορα στην τάξη τους να τα ψάξουν. Ήταν πολύ πρωί και ως συνήθως, το Άσπρο και το Μαύρο έκαναν κοπάνα, αλλά δεν υπήρχε χρόνος να τους περιμένουν. Έπρεπε να κάνουν κάτι άμεσα, γι' αυτό βγήκαν βιαστικά για να ανέβουν στον ουρανό, να φτάσουν στα σύννεφα, τα οποία και ήταν πολύ μετανιωμένα και λυπημένα για το συμβάν.
Στο δρόμο για τον ουρανό, κάθε χρώμα άφηνε ένα λαμπερό αποτύπωμα, και έτσι όπως έτρεχαν μπουλούκι, ο συνδυασμός όλων έδινε ένα τόσο θεαματικό και εντυπωσιακό αποτέλεσμα, που άρχισαν όλοι να χειροκροτάνε και η χαρά επανήλθε μαζικά! Τα χρώματα περήφανα που τους ζητήθηκε να γίνουν επίσημα οι βοηθοί του Ήλιου, δέχτηκαν από τότε και στο εξής να φτιάχνουν το θεαματικό ουράνιο τόξο τους κάθε φορά που τα σύννεφα θα το παράκαναν με τις βροχές τους.
Το Άσπρο και το Μαύρο έφτασαν στην τάξη λίγο αργότερα και δεν βρήκαν κανέναν. Άκουσαν τη φασαρία απ' έξω, πήγαν να δουν τι γίνεται και βρήκαν τους πάντες να δίνουν συγχαρητήρια στα υπόλοιπα χρώματα, και να τους επαινούν για τη θεαματική και κεφάτη παράστασή τους. Το Άσπρο και το Μαύρο, αν και μέχρι πρότινως ήταν εκείνα που κατείχαν τον τίτλο των πιο ζωηρών μέσα στην τάξη, ντράπηκαν να μιλήσουν ή να ζητήσουν από τους συμμαθητές τους να τους επιτρέψουν να πάρουν μέρος στη μεγάλη ανακάλυψη.
Από τότε, όμως, έβαλαν τα δυνατά τους, να είναι συνεπείς και υπεύθυνοι. Και το κατάφεραν τόσο καλά, που πια δεν τους απασχολεί που δεν παίρνουν μέρος στο ουράνιο τόξο. Τώρα πια είναι τα πιο σημαντικά και τα πιο σοβαρά χρώματα και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα χωρίς αυτά.
Συγγραφέας: Pedro Pablo Sacristán,
Μετάφραση: Κολλητήρι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου